زبان غنی و التصاقی ترکی!!
زبان های التصاقی(التصاقی: فقط و فقط پسوند میخورند) مانند ترکی و مغولی ، غنی تر از زبانهایی هستند که مانند انگلیسی و هندو و آلمانی و فارسی ((پیشوند و پسوند و میانوند )) میخورند!
آنقدر این جمله برای من خنده دار بود که نتوانستم بگذرم.
نمونه ای برای آشنایی بیشتر با فارسی: فقط با واژهء "کار" آنقدر می توان کلمات جدیدی ساخت که از مجال بنده حقیر فراتر مینماید:
کار---کارآمد-----کارآمدی---ناکار-----ناکاری----ناکارآمد----ناکارآمدی—بیکار---بیکاری---پرکار---پرکاری – كاروان--- كاروانسرا --- كاروانسرادار --- كاروانسراداری--- كاردان---- كارشناس---کاردار---کارفرما ---کارفرمایی ---کارگر-- کارگری ---کارگذار--پیمانکار--- سرکار--- کارزار---کارنامه --سنگکار---کاشیکار---گچکار---گچکاری و ....
وقتی شما می توانید با اضافه کردن پیشوند یا پسوند و یا میانوند به بن واژه ها ، کلمات جدید با معنی جدید و بدون آنکه اساس بنواژه تغییر کند ایجاد کنید ،
چطور می توان زبانی را که فقط و فقط پسوند به بن واژه اضافه کند(مانند زبانهای التصاقیِ مغولی و ترکی ) مقایسه کنید؟
زبان علمی به زبانی گفته می شود با آن واژه های جدید را بتوان از دل آن زبان زایاند.
حال سوال این است: زبانی که در آن((پیشوند و پسوند و میان وند))را می توان به بن واژه اضافه نمود دارای قابلیت ساختن کلمات بیشتری است یا زبانی که فقط و فقط ((پسوند))می خورد؟
مسلماً زبانی که به پیش و پس و میان آن می توان حروف را اضافه نمود.
قیاس بین زبانهای هندو-اروپایی(آریایی) و زبانهای التصاقی مانند مقایسه بین یک ماشین چهار سیلندر با یک موتور تکزمانه است.
در واقع برای راحتی کار باید بگویم زبانهای هندو اروپایی مانند زبانهای التصاقی نه تنها پسوند میگیرند ، بلکه اضافه بر خاصیت مدعیان تورک ، پیشوند و میانوند هم می گیرند.
ترکها آنقدر در مورد "التصاقی بودن زبان ترکی" تاکید کردند بطوری که اگر کسی که از زبان شناسی سر در نمی آورد و برای اولین بار به جملهء " التصاقی بودن ترکی" برخورد می کرد ، پیش خود فکر میکرد که التصاقی بودن چه چیزِ خوبی است که ما از آن بی نصیب شده ایم!
در واقع مانند این است که یکی واژهء"گِی بودن" را نشنیده باشد و وقتی شخصی رسید که میگفت گِی هستم ، پیش خود فکر کند چه آدم با ابهت و شخصیتی است ، زیرا گِی است این در حالی است بدبخت اصلاً نمیداند که گِی چیست؟!(آقاجون چرا نمی فهمی..گِی همون کونیه خودمونه)...
نتیجه می گیریم هر وقت پانترکی به شما با غرور گفت زبان ترکی زبانی التصاقی است ،
با دست چپتان مانند مگس کش بزنید روی سرش و بگویید خاک بر سرت...(آخه التصاقی بودن که افتخار نداره ، ننگه بدبخت).
ادعای دیگر پان ترکها اینه که مثلاً برای دَرد و یا برای دعوا(زد و خوردها) افعال مختلفی به کار می برند ، مثلاً برای هر دعوایی یک فعل به کار می برند.
من می گویم(عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد):
با این استدلال پان ترکها ثابت می شود این موجودات بدبخت فقط برای انواع دعواها و زد و خوردها و انواع دردها ،"افعال" مختلفی دارند که در زمان اجداد شریفهء آنها مستمر و مستدام بوده و این نشان می دهد دعوا و خون و خونریزی و جنگ و انواع زدن و کشتن و یا مصدوم کردن و ...در بین ترکها چقدر رایج و فراوان بوده که بخاطر نیاز بالای جامعه ترک به این واژه ها ، حتی در ادبیات شان به تنوع یافت می شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر